Patagonie

27 mei 2011 tm 29 mei 2011 &
03 juni 2011 tm 10 juni 2011

Patagonië
 
Ushuaia
 
Ushuaia doen wij aan via Punta Arenas in Chili. De grens tussen Chili en Argentinië in het zuiden is zo neergelegd dat je met het reizen makkelijk 2 keer de grens over moet. De grensovergangen naar Chili duren gemiddeld 2 uur, dus dat geeft weer extra reistijd. We zijn aangekomen in het meest zuidelijkste stadje van de wereld. Heel bijzonder om hier te zijn, maar afgezien van een bord dat zegt dat je er bent voelt het niet anders. Vanuit Ushuaia kun je de zuidpool haast zien liggen en het is dan ook vanaf hier dat de expedities naar Antartica vertrekken. Ushuaia zelf is een leuk dorpje aan het water en we gaan hier op een luxe toeristenboot de omgeving iets verkennen. Een paar kilometer vanaf de kust liggen wat eilandjes waar wat zeeleeuwen zijn gestrand. Met de boot varen we er heel dicht langs en we kunnen de mooie beestjes goed observeren. De leeuwtjes worden vergezeld met de aalscholvers, vogels waarvan we de neef ook op de Galapagos zijn tegengekomen.

We bezoeken ook een eilandje waar duizend jaar geleden wat mensen gewoond schijnen te hebben, getuige een gat in de grond. De gids, die een uitstekende imitatie van een geitje in nood kan doen, vertelt met trots dat de mensen hier schuilden voor de wind en de regen. Wij zien een gat in de grond. De omgeving van Ushuaia is schitterend. Er zijn hier rivieren, bergen en diverse beesten. Alles is hier vernoemd naar iets omtrent Darwin die hier met zijn schip the Beagle is geweest om onderzoek te doen naar de bodemsamenstelling. We varen op het Beagle Channel, we zien het Darwin gebergte en we komen langs bergen die genoemd zijn naar collegae van Darwin die ook mee waren op de boot. Ushuaia trakteert ons hier iedere dag op een heerlijke warme chocolademelk met Bailey’s. Het is hier niet heel erg koud, maar koud genoeg om als excuus te kunnen gebruiken dat we die warmte nodig hebben.

El Calafate

Nadat we even een zijstap hebben gemaakt naar Torres del Paines, zijn we weer terug in Argentinië. Deze keer in El Calafate, een dorpje waar op nog geen 30 minuten rijden een gletsjer te vinden is, de Perito Moreno. Als we arriveren op het busstation krijgen we een folder in de hand gedrukt van Marco Polo Suites, en we hebben een mazzeltje. Doordat het zeer laag seizoen is, kunnen we extra goedkoop slapen in een redelijk duur hostel. We moeten alleen een een klein bergje oplopen met onze backpacks, maar dat hebben we er graag voor over. We hebben een leuke kamer, wat bijna lijkt op een luxe hotelkamer met föhn en zelfs een bad! Niet dat dat heel bijzonder is, maar wel dat het niet zo goor is dat je er niet in wil liggen. We doen ons ding als wereldreiziger door eerst even uit te zoeken hoe we het goedkoopst naar de gletsjer kunnen en dat blijkt om gewoon maar met de bus te gaan. In de bus ontmoeten we een aardig Australisch koppel uit Melbourne waarvoor we vandaag vertaalbureau spelen. Hoewel we allebei niet vloeiend Spaans spreken en eigenlijk alleen de woordenschat hebben die ons als toerist verder helpt, merken we we dat we van een uitleg in het Spaans redelijk begrijpen wat de bedoeling is. In toeristenkantoorjes doen we dan eigenlijk ook altijd dat we vloeiend Spaans kunnen en we komen er vaak mee weg. Als de buschauffeur ons dan ook uitlegt dat we eerst kaartjes moeten kopen voor de boot langs de gletsjer en hoe laat we weer teruggaan kunnen we dit prima in het Engels weer doorspelen naar onze Australische niet Spaans sprekende medebussers. Als we de zigzagweg afrijden naar de gletsjer kunnen we af en toe al een glimp opvangen van wat ons te wachten staat. In de vallei zien we grote ijsmassa al liggen. We zien eigenlijk al direct bij de eerste aanblik dat het immens groot moet zijn. En dat blijkt ook. Als we naar beneden rijden en we staan oog in oog met de gletsjer zien we de grootsheid van dit natuurfenomeen. We kijken naar een grote ijsmuur die allerlei kleuren blauw kleurt. Het is prachtig en indrukwekkend om te zien. We kunnen in het begin er nog overheen kijken en in de verte zien we het eind nog niet. We laten ons later vertellen dat de Gletsjers net zo groot is als Buenos Aires, de wereldstad die we ook nog gaan aandoen. De Argentijnen hebben hun best gedaan en allemaal wandelroutes aangelegd om de Gletsjer over de hele breedte te kunnen bekijken. We nemen eerst een korte wandelroute en die brengt ons naar het waterniveau waar we recht tegen de muur opkijken. Hoe dichter we erbij komen hoe groter en indrukwekkender het wordt. De gletsjer laat af en toe eventjes weten dat er niet met hem te spotten valt. Af en toe dan hoor je ergens in de gletsjer het kraken en scheuren en met een oorverdovend lawaai lijkt het of iemand vuurwerk aan het afsteken is.

alt
We laten de wandelroutes even voor wat het is, want we gaan ons kaartje gebruiken dat we eerder hebben gekocht. Dit kaartje geeft ons toegang tot een schip dat je de kans geeft dichter bij de gletsjer te komen. De boottocht is grappig, maar voegt verder niet heel veel toe. De boot kan niet te dichtbij komen en als we weer terug zijn bij de wandelroutes begrijpen we waarom. Doordat de gletsjer in beweging is en 2 meter per dag schuift, breken er geregeld ijsbrokken van de gletsjer af. Als dit  gebeurt dan schuift een grote klomp ijs het water in en tientallen meters verderop komen de stukken terecht. Ook geeft het een kleine tsunami, en bij het aanschouwen van dit spektakel begrijp je meteen dat de boten op een redelijke afstand blijven. We lopen de wandelroutes af en we blijven eigenlijk om de 3 meter staan om even weer te genieten van de gletsjer en te kijken naar alle mooie kleuren. Als we weer wat lawaai horen vanuit de gletsjer hopen we dat we kunnen zien dat er een groot stuk afbreekt want dat is een spectaculair dingetje. We zien dit een paar keer gebeuren en iedere keer is het een ohh moment. Best raar dat je naar een van de mooiste natuurwonderen gaat om te zien dat het afbreekt maar toch. We hebben ons hier heel leuk de hele dag vermaakt bij de gletsjer en we hadden nog langer kunnen blijven, maar we moeten snel door om een ander schitterend fenomeen te gaan zien. De walvissen in Puerto Madryn. We hebben vernomen dat ze vanuit Antarctica aangekomen zijn en in Puerto Madryn om hun kalveren te voeden en om de liefde te bedrijven. Wat een vooruitzicht!
 
Puerto Madryn
 
We maken ons eventjes ongerust over de walvissen, want we zijn in het begin van het walvisseizoen. Online kunnen we geen bevestiging krijgen dat ze er al zijn, maar we gokken het erop. Als gespannen kindertjes die wachten op de binnenkomst van Pakjesboot 12, gaan wij naar Puerto Madryn. Als we na een tijdje hostelshoppen bij eentje aankomen worden we gelijk gerustgesteld. Ze zijn gearriveerd. Er hangt een echt professioneel spottersbriefje en daar opgeschreven welke dieren en welke aantallen er zijn gespot. We tellen de walvissen, the southern wright wales, en we maken ons op voor de aanschouwing met dit groot log enorm beest.
 
Als we in Puerto Madryn aankomen merken we dat het grijs en grauw is. Een paar duizend kilometer verderop is een vulkaan uitgebarsten en de wind is zo gedraaid dat de aswolk is neergestreken in Puerto Madryn. De lenzen worden even goed getest want het fijne stof merken we eigenlijk direct. De straten zijn bezaaid met een dun laagje stof en ook de straten doen grijs aan. Deze vulkaan zal nog meer as in onze reisplannen gaan gooien, want een gepland tripje naar Bariloche en een skitripje gaan in vulkaanrook op. We hebben nog enigszins mazzel gehad want we horen van reizigers die een dag na ons in het hotel arriveren, dat de route die wij afgelegd hebben van El calafate naar hier, eigenlijk onbegaanbaar geworden is met de bus. Bussen hebben uren vertraging en vliegtuigen gaan al helemaal niet meer. Wij laten onze pret er niet door drukken en wij lopen naar de haven van Puerto Madryn, alwaar we in de verte de eerste walvissen waarnemen. Het zijn er een stuk of drie die een paar honderd meter vanaf de kust in het water spartelen. We zien af en toe een staartje uit het water omhoog komen en het geeft een onwerkelijk gevoel. Hier aanschouwen wij een van de grootste zoogdieren die als leefomgeving het water prefereert.
 
Vol goede moed ten aanzien van het spotten tijdens ons verblijf hier in Puerto Madryn gaan we de volgende dag een trip maken met een auto. Samen met Deborah en Darren die uit Leeds komen en die af en toe in plat Engels ons iets duidelijk proberen te maken huren we een auto voor de dag. De verhuurder heeft een moeilijke taak ons de auto uit te huren. Hij adviseert ons eigenlijk om bij hem geen auto te huren, maar wij snappen niet geheel waarom. Met een kleine aarzeling in zijn stem overhandigd hij ons de sleutel van de huurauto en wijst ons erop dat we beter naar het Nationale park kunnen gaan waar er asfaltwegen zijn, maar wij hebben andere plannen. Wij gaan naar Punt Lomo waar wij Zeeolifanten gaan bewonderen.
 
Het is leuk na 10 maanden zelf weer eens achter het stuur te zitten, maar de weg is minder. We rijden over een onverharde weg, die hier en daar is versierd met een steentje. Na een half uurtje rijden merken we dat we verkeerd zitten want we rijden op de hoofdweg af die ons weer terugbrengt naar Puerto Madryn. Poging 2 lukt al beter en we komen aan bij een strandje waar er allemaal zeeleeuwen liggen. We mogen van het hek van bovenaf op deze kolonie kijken en we zien zowaar een verdwaalde penguin voorbij komen zwemmen. We praten eventjes met de gids die hier werkt en zien hem later voorbij komen in een Orka filmpje. Deze meneer is beroemd omdat hij contact heeft met Orka’s. Als hij het water inloopt roept hij de orca’s met zijn fluitje en kletst hij wat met ze. Normaal gesproken doen de Orca’s dat niet, het zijn beesten die zeeleeuwtjes verslinden alsof het muesli is, maar bij hem is het een gezellige free Willy bedoeling. Helaas is het geen orca’s seizoen en wij vergapen ons eventjes aan een kolonie met zeeleeuwen.
 
We rijden even wat verder en komen zowaar aan bij de kust waar de zeeolifanten moeten liggen. We moeten 40 meter naar beneden lopen om het strand te bereiken en daar liggen ze dan. Een heleboel zeeolifanten. Wij twijfelen eerst of het wel zeeolifanten zijn, want het lijken net zeehondjes die iets teveel zijn doorgegroeid, maar we zien geen slurfjes waaraan ze hun naam ontlenen. Later begrijpen we dat het wel degelijk zeeolifanten waren, maar allemaal vrouwtjes. De mannetjes hebben het slurfje en zijn bijna 2 keer groter. Wij waren blij dat er geen mannetjes waren want de vrouwtjes waren al redelijk groot en soms een beetje beschermend overkomend. Hele mooi beesten die van nature een soort van glimlach om hun snoetje lijken te hebben.
 
Als we de verhuurder geruststellen en zijn autootje in 1 stuk terugbrengen, maken wij ons op voor het dichtbij zien van de walvissen. We nemen een taxi met Leeds en die dropt ons af bij het strand. Hier gebeurt het, nog onwerkelijker dan in haven zwemmen ze hier op tientallen meters langs het strand. De zee is binnen 2 meter al heel erg diep wat het ideaal maakt om hier de walvissen te zien. Dealt walvissen zwemmen rustig heen en weer en doen alsof we er niet zijn. Het mooiste is als je de spuit naar adem hoort happen of water uit spuit. Het blijft onwerkelijk omdat deze beesten zo groot zijn, van kop naar staart 15 meter en in het water ziet dat er nog groter uit dan het is. We zien diverse paarsessies voorbijkomen waarbij 1 vrouwtje genomen wordt door meerdere mannetjes en het ziet er voor de beesten allemaal heel gezellig uit. Zelfs de vogels lijken zich heerlijk te voelen in het water dat gevuld is met Walvissperma, want die flapperen zich helemaal suf. Als we bedenken dat 1 bal van deze walvis 500 kilo weegt, dan begrijpen we een beetje voor hoeveel vogels er een vitaminerijke maaltijd in het water ligt te wachten. We blijven 6 uur lang naar dit spektakel kijken en we vervelen ons geen minuut. In Puerto Madryn bezoeken we verder nog het museum waar we wat leren van de dieren die in deze streken leven en we maken kennis met Havanna. Een koffieketen waar Monique de heerlijk submarino (onderzeeër) ontdekt. Een warme glas melk die zich bruin laat kleuren door een gesmolten reep chocola die erin gedoopt wordt. Een heerlijk afsluiter van iedere dag. Door de aswolk gooien wij onze plannen om en we gaan naar Buenos Aires, alwaar de tango, voetbal, steaks en wijn op ons wachten.