Panama
26 feb 2011 tm 11 mrt 2011
Vanuit Puerto Jiminez in Costa Rica nemen een boot naar de overkant van de zeemonding waar we aanliggen. Vervolgens nemen we een bus naar de grens met Panama. Daar aangekomen zoeken we vervolgtransport naar ons eerste stadje in Panama, Boquette. De grensovergang verloopt redelijk voorspoedig. Vervolgtransport is ook snel gevonden en vol goede moed gaan we op weg. We gaan allereerst naar David. Een tussenstadje waar we niet echt veel gaan doen. We gaan met een andere Nederlander biertjes drinken in the purple house in David om de volgende dag naar Panama City te gaan.
De volgende dag krijgen wij helaas slecht nieuws. De indigenous people zijn aan het staken en blokkeren de weg naar Panama City. Wij kunnen niet achter en niet voorruit en bij navraag blijkt dat het wel een paar daagjes kan gaan duren. We kunnen eigenlijk alleen nog de weg naar het noorden berijden en dat gaan we dan ook maar om. Binnen 5 minuten hebben wij ons hele Panama plan omgegooit en wij gaan naar Boqeutte wat een leuk stadje schijnt te zijn.
Boquette
Boquette is een klein plaatsje in panama en wij willen hier de koffieplantage gaan bezoeken. Het klimaat is hier zonnig en regenachtig wat het een ideaal klimaat maakt voor de koffieboon. Als wij in Boquette aankomen vindt er een jazzfestival plaats en wij genieten van de jazz klanken van oude meneren met muzuekinstrumenten. De oude meneren die spelen zijn veelal Amerikanen, want Boquette is een plaatsje waar bejaarde Amerikanen hun pensioen opmaken en wachten tot ze dood gaan. We zien een aantal leuke exemplaren rondlopen. Jammer genoeg regent het de gehele tijd als wij in Boquette zijn en de kofieplantage laten we even voor wat het is, de koffie natuurlijk niet. Boquette is een leuk plaatsje, het ligt tussen de bergjes en bossen en is klein en gezellig. We bezoeken een tuin van iemand die deze open heeft gesteld voor het publiek en we zien ook wel waarom. Het is een grote rare tuin met rare beelden, veel vissen en veel bloemetjes. Een leuke tuin die te groot is om alleen van te genieten. Met Poncho aan lopen wij erdoor en verkennen wij Boquette. Wij genieten eventjes van de rust hier, want wij gaan op weg naar Bocas del Toro, een eilandengroep in de Caribische Zee. Hier gaan we de start van het carnaval beleven wat voor de deur staat.
Bocas del Toro
Samen met een groep Nederlanders van het hostel in Boquette maken we de reis naar Bocas. De reis is maar een paar uurtjes en dat gaat prima. Vervolgens stappen we een bootje in en gaan we op weg naar Bocas del Toro. Bocas del toro bestaat uit een aantal eilanden en wij gaan naar het eiland...??.... dit is het grootste eiland. Met de andere Nederlanders hopen we in het populairste hostel te zitten, want dat betekent weinig slaap en veel feesten. Wij merken opgelucht bij aankomst dat ze voor ons geen plekje hebben bij Hostal Heiki. We merken toch dat er dan gelijk een generatiekloof te bespotten is. Wij hebben eigenlijk helemaal geen zin om helemaal lam bezopen in het bed te liggen en dan niet kunnen slapen van de andere mensen die nog wel de energie hadden om 2 uurtjes langer door te gaan. Wij verkassen en gaan naar een rustiger hostal, Hostal Hansi, waar we geen last hebben van de 5 meter hoge speakers die voor de deur van Hostel Heiki worden gezet.
In Bocas del Toro hopen we een beetje strand mee te pakken, want we zitten immers aan de Caribische kust. Voordat we weer op een strand te vinden zijn zullen we aardig wat kilometertjes verderop zitten. We moeten dus volop genieten van de zonnestraaltjes hier, die ons huidje bruint. We gaan allereerst naar Starbeach, alwaar we zeesterren kunnen zien. Heel bijzonder en best apart om deze sterretjes eens in het echt te zien in plaats van de zeester bij SpongeBob. Als we bij het strand aangekomen zijn liggen ze dan ook verspreid in het zand een meter in zee. Genoeg voor iedere toerist om mee te spelen. Het strand zelf heeft er alle schijn van dat het een mooi strand is, maar de mieren vertellen ons later een ander verhaal. Door wat druppels van een zoete sap te morsen zitten we de binnen de kortste keren tussen 4 mierenkolonies. Wij begrijpen de hint van deze mieren en we pakken onze boeltje op. We geven ons gewonnen en we gaan weer terug naar het dorp.
De volgende dag gaan we naar een ander klein eilandje 2 minuten varen verderop. Wij komen er onbewust achter dat het een leuk klein eilandje is om er rondom te lopen. We lopen eerst langs een klein dorpje, vervolgens langs wat rijkelui in hun villa’s en vervolgens door de bossen. Volgens wetgeving in Panama is de kustlijn van iedereen, dus wij kunnen ongestoord het eiland rondlopen. Onderweg rusten we even uit bij een palmboom en strand en krijgen we bezoek van een hond die de rest van de dag met ons mee loopt. Het is op deze manier een leuke dag en een leuke manier om een eiland te bekijken. In Bocas del Toro gaan we ook even snorkelen. Met een clubje van 8 mensen gaan we op zoek naar vissen en koraal. Allereerst gaan we naar Dolphin Bay, waar we het dier kunnen zien waar de naam naar verwijst. We hoeven gelukkig alleen maar naar de andere bootjes te kijken om te weten waar ze zitten. Af en toe zien we een neusje boven water komen om lucht te happen en we gaan weer door naar de volgende attractie. We bezoeken vervolgens twee snorkelpunten waar we leuke visjes zien en we worden eindelijk een keer weer verwend met het snorkelen met hetgeen dat we zien. De dag sluiten we af met een bezoek aan redfrogbeach, alwaar, raad eens? Inderdaad rode kikkers zitten. Tenminste nu nog wel eventjes. Een resort wordt er gebouwd en het vermoeden is dat bij iedere paal die in de grond geslagen word een aantal kikkertjes de dood erbij vinden of weg worden gejaagd. Door omkoping kan dit resort gebouwd worden en de verwachting is dat de enige herinnering aan de rode kikker is de naam van het strand en de naam van het resort.
Het houdt ons natuurlijk niet tegen om op zoek te gaan naar deze rode kikkers. Zonder al teveel moeite spotten wij de kikkers en ze zijn klein maar fijn. Rood met zwarte stippen en niet groter dan een paar centimeter. Ook hadden we nog andere dieren moeten spotten maar daar zijn we niet aan toe gekomen. Wij gaan weer terug naar ons eilandje om de eerste klanken van de carnaval mee te pakken. Het is voorlopig nog een beetje een saaie bedoeling. Er is een groot podium neergezet, waar nog niet echt iets op gebeurd, behalve hele luide muziek. Er staan allemaal bierkraampjes die ook allemaal hun eigen muziek spelen en dat geeft een lawaai van jewelste. Dit gaat tot diep in de nacht door en om zes uur 's ochtends als wij de boot terug nemen naar het vaste land is het muziek nog niet uitgezet. Voordat het carnaval echt losbarst op Bocas del Toro nemen wij de boot en bus naar de plek waar Carnaval nog erger, maar wel leuker schijnt te zijn. Panama City.
Panama City
Deze stad is natuurlijk het meest bekend om het kanaal waar men de oversteek maakt van de Caribische naar de Pacifische kant van Panama en vice versa. Daarom zijn wij ook hier neergestreken en om de sferen van de carnaval te proeven. Wij komen in een leuk hostel terecht al heeft de taxichauffeur enigszins moeite om het te vinden. Als we van het busstation naar de stad rijden zien we her en der al wat containers staan als bewijs van het kanaal en zien flatgebouwen dat bewijst dat we een grote stad binnen rijden. De eerste indruk is goed. We hebben een leuk hostal alwaar we tot de conclusie komen dat we eventjes genoeg hebben aan de medereiziger. Iedere keer weer het verhaal vertellen van waar je vandaan komt, wie je bent en waar je heen gaat kan leuk zijn. Je doet tips op en je kletst eens met iemand anders, maar nu zijn we er eventjes klaar mee. Wij willen gewoon lekker een boek lezen en zwijgzaam om ons heen kijken. Dat lukt aardig, alleen hebben we wat moeite met de Israëliër die zijn neus in allerlei zaakjes wilt te steken. Gelukkig voor ons, is er een mede-israelier gearriveerd die de aandacht afleid met haar volle gewicht en make-up. Wij maken ons op, niet met teveel make-up, maar voor het Panama kanaal.
In Panama nemen de bus naar de Miraflor sluizen. Hier gebeurt het allemaal. We krijgen een lesje in het panama kanaal en we leren dat het niet simpelweg even met een schep de grond eruit halen is geweest. Eerst geprobeerd door de Fransen, al bedacht door de Spaanse kolonialisten en later afgemaakt door de Amerikanen. De schepen worden door een stelsel van sluizen omhoog of omlaag gebracht. De hele route is 80 kilometer en de schepen worden van de ene sluis naar de andere sluis begeleid. Ze worden er ingesluisd. Bij de sluizen aangekomen krijgt Monique een compliment over haar net nieuw aangeschafte All stars en we lezen ons in in de materie. Tegen de middag komen de grote schepen de sluizen in en we hopen natuurlijk op een groot containerschip, we worden daarentegen verrast met de aanwezigheid van een Nederlands schip in de sluizen, het cruiseschip De Statendam. Vol met bejaarden erop die op weg zijn naar de Caribien. Toevallig en grappig dat dit schip de sluizen door komt. Het is een grappig spektakel. Wij bekijken en fotograferen de mensen op het schip en zij doen het tegenovergestelde. Nadat we het schip met onze ogen en camera's door de sluizen hebben geleid, gaan we nog even het museum bezoeken. Om te leren wat voor bijzonders we hier hebben gezien. Een knap staaltje mensenwerk.
We zijn in Panama City tijdens het carnaval dus dat moeten we zeker bezoeken. Er is in de stad langs de kust een strook afgezet waar je niet zomaar binnenkomt. Poging 1 mislukte omdat we geen paspoorten mee hadden voor de identificatie en Poging 2 mislukte omdat wij, deze keer geholpen door een local, voor 50 procent maar binnen gekomen waren zonder paspoort. De derde keer lukt zonder problemen want we waren voorbereid. Binnen gekomen worden we eigenlijk direct bekogeld met confetti en met schuim. Dat schijnt hier het ding te zijn en als twee blanke toeristen ben je natuurlijk een makkelijk doelwit. Wij hopen ons veilig gepositioneerd te hebben in afwachting van de optocht, dichtbij de bierkraam natuurlijk. Af en toe worden we nog even lastig gevallen door wat spelende kinderen maar het blijft redelijk rustig. De parade die voorbij komt is iets kleiner dan verwacht, we zien miss Panama en miss Panama teen op een karretje, maar daar blijft het bij. De gozer op de kar die zijn spierballen laat zien, krijgt nog even een applausje en gegil, maar verder dan dat gaat het niet. Beetje teleurstellend, maar verder is er genoeg afleiding voor ons te vinden. Leuk om Carnaval meegemaakt te hebben hier in Centraal Amerika.
We moeten weer terug naar Costa Rica om ons vliegtuig te halen naar Ecuador. Hier gaan we beginnen aan onze laatste werelddeel: Zuid-Amerika. We verlaten Panama met de nachtbus naar San Jose zodat we op tijd zijn om onze vlucht te halen. Voordat we de bus pakken hebben we nog even tijd om een film te kijken in de bios en na de film zijn we klaar om de bus in te gaan. Een aantal uurtjes bussen, een nachtje in San Jose en dan naar het vliegveld alwaar we de meest onlogische route ooit, via Miama, vliegen naar Quito, Ecuador.