Guatemala deel 2
26 dec 2010 tm 3 feb 2011
Antigua verlaten we op een saaie tweede kerstdag om naar Quetzaltenango te gaan. Dit ligt maar 3 uurtjes verder dus we hebben een relaxed reisdagje. Vandaag mogen we voor het eerst in de chickenbus plaatsnemen. Halverwege worden we uit de shuttlebus gezet en worden we verwezen naar een chickenbus. We verlaten de veilige toeristenshuttles en stappen over naar het onvoorspelbare lokale vervoer. Het voelt als op eigen benen staan, weg van de toeristen. Het bleek fantastisch. In een shuttlebus zit je vaak opgepropt en wordt je door een chauffeur vervoerd die eigenlijk niet kan rijden en die veelal benzine wil besparen door zoveel mogelijk het vrije kanaal van de versnellingsbak op te zoeken. De chickenbus rijdt had door de bergen als een soort kermisattractie. Je kan lekker genieten van de lokale mensen die vaak in klederdracht de busbankjes bevolken.
De stoelen zijn goed en je kan je benen af en toe op een andere plek zetten. Heerlijk reizen is het. Het overstappen werkt als een vloeiende operatie. Je zegt alleen de plaats waar je heen wilt. Iemand wijst aan welke bus je moet hebben en in de meeste gevallen kan je gewoon je tas achterna die door het hulpmannetje van de bus zonder al teveel moeite op zijn rug wordt genomen om bovenop de goede bus gegooid te worden. Je stapt in, betaald niet al teveel centjes en als je er bent krijg je een seintje van het hulpmannetje, dat voordat de bus op de bestemming al op het dak klimt van de rijdende bus om de juiste bagage los te maken die bij de persoon hoort die er uit moet. Een ideaal reissysteem.
Quetzaltenango oftewel Xela
In Xela aangekomen vinden we al snel het goede adres. Xela heeft een handig stratenstelsel. Je begint bij Calle 16 en je loopt ze gewoon af totdat je de juiste hebt bereikt. Wij moeten naar Calle 3 in Zona 1 en we bellen aan bij Catherina. Een aardig vrouwtje van midden veertig doet open en we worden gelijk gewezen naar onze kamer. We zullen een week bij Catherina verblijven. Wij willen het Spaans een beetje leren en hoe kan dat beter dan bij een gastgezin te zitten die geen Engels spreekt. Catherina woont in het huis samen met moeder, die alleen met de lunch aanwezig is en voor de rest soaps kijkt op haar kamer en Antonio, haar acht jarig zoontje. In het huis woont ook een Tjech genaamd Vladimir die ook een tijdelijke verblijfplaats hier heeft. Nadat we onze kamer hebben ingericht door de tassen op de grond te stallen kunnen we gelijk aanschuiven voor de lunch. We krijgen een maisgoedje in een maisblad met daarin kip en bruine bonen. Dit beloofd qua eten een interessante culturele week te gaan worden.Spaanse Les
We volgen onze Spaanse lessen bij Sol Latino, een Spaanse school met Nederlandse invloeden. We hebben samen les van Karin die ons de fijne kneepjes leert van de Spaanse taal. We hebben grammatica, we leren tellen, we leren woordjes, we leren zinnetjes maken en we krijgen huiswerk, veel huiswerk. We voelen ons weer schoolgaande tieners. In ons schriftje met lekker wijf of auto erop moeten we iedere dag tientallen oefenzinnen maken en we moeten de woorden leren van het huis, het klaslokaal, het menselijke lijf, de groente en fruitsoorten en van de straat. Soms best frustrerend als iedere avond het huiswerk gedaan moet worden. Al snel waren we weer heel erg blij als we weer weekend hadden. Best snel zijn we in Xela weer in een ritme gekomen, een druk ritme. We merken al wel snel de voordelen van Spaanse les. De laatste dag dat we bij Catherina zijn kunnen we zowaar al een gesprekje met haar voeren.
Oud en Nieuw
We besluiten om Oud en Nieuw met onze familie voor een week te vieren. We hebben besloten om oliebollen te gaan bakken en dat blijkt al snel een succes. Ook in Guatemala zijn de grote maten in trek en we zijn de beroerdste niet om ze een handje te helpen om hun figuur op peil te houden. De ingrediënten worden eigenlijk al snel gevonden bij de Supermercado Dispensar Familiar en na twee keer navraag bij locals dat Polvo de Hornear echt gist is, weten wij zeker dat de oliebollen uit de pan gaan komen vandaag op oudjaarsdag. Het is een raar, maar lekker gevoel dat we Hollandse gezelligheid naar Xela hebben gebracht door de keuken te laten stinken naar oliebollen. Catharina schijnt het allemaal niet erg te vinden en voordat er eigenlijk al een oliebol uitgedruppeld is van de olie heeft ze het recept al gevraagd. De oliebollen zijn redelijk geslaagd, alleen zijn het meer oliekoeken, want de Polvo de Hornear heeft zijn luchtige reactie in het beslag niet optimaal uitgevoerd.
Samen met Antonio en Vladimir steken we wat vuurwerk af en nadat we Vladimir bijna de lucht in zien gaan met een iets te droog lontje in combinatie met een iets te heet lucifertje is het leuk geweest. Antonio wil nog wat duizend klappers afsteken maar zoals het echte volwassenen betreft doen wij dat even voor hem. Het is zowaar een echt oud en nieuw. We eten oliebollen, we drinken een biertje, rum Cola en we steken wat vuurwerk af.
Een dagje of wat later nemen we afscheid van Catarina en Antonio. Het is tijd om de volgende 4 weken onze eigen plek te zoeken in Casa Latina. Hier kijken we naar uit. De kookkunsten van Catharina zijn lokaal te noemen en wij hebben wel zin in onze eigen pastabrouwsels. Ook hebben we zin om daglicht gedag te kunnen zeggen, want het huis van Catharina kenmerkt zich niet door ramen. Antonio heeft het moeilijk met het afscheid, want hij is gewend geraakt aan onze aanwezigheid. We merken dat hij een vaderfiguur mist en dat is best zielig voor hem. Hij haalt zijn trekken bij de toeristen die een voor een bij Catharina aanbellen om een beetje lokaal Guatalmaltees leven te proeven. Onze taak hierin zit erop. Wij pakken onze rugtassen op en we gaan twee straatjes naar beneden om ons huisje in te richten.
Casa Latina
Casa Latina is het huis van Sol Latino, waar studenten relatief goedkoop kunnen wonen. Dit betekent als voordeel voor ons dat wij tot heel laat kunnen uitslapen, want de school is beneden ons en dus maar 3 seconden lopen. Wij nemen ons intrek in het kleinste kamertje, maar wel zowat de enige met een raam naar buiten en dus lekker licht. Het voelt alsof we bevrijd zijn uit een donker hol en we waarderen zonlicht nu nog meer. We waarderen ook het gasstel waarop we onze eitjes kunnen bakken en waar we onze pasta kunnen koken. Het is voor nu een thuis en al snel voelt dat ook zo.
Het huis heeft twee woonlagen en boven ons wonen twee Hollandse meiden met oosterse tongval en op onze verdieping woont James de HouseHobo en Emily die toch echt een Zweed blijkt te zijn. De hippies die Yoga doen iedere ochtend en die alleen groentes eten gaan alweer de volgende dag en al snel word hun plek ingevuld door Brenda, een Nederlandse studente die haar afstudeeropdracht doet bij Caras Alegres.
Caras Alegres
Bij de stichting die deze naam draagt gaan wij ons inzetten om onze wereldreis enigszins een beetje nut te geven. Wij reizen langs allerlei mensen die het minder hebben dan ons. Mensen die zelf niet bij machte zijn om te zien dat het leven ook op een andere manier geleefd kan worden. Gebrek aan onderwijs is daar zoals zo vaak een drijvende motor achter. Caras Alegres is een stichting die zich inzet voor de wijk Las Rosas in Quetzaltenango, de wijk die veel van deze achterstand kent. De vaders liggen veelal dronken op straat en de moeders werken soms als schoonmaker of kleermaker en draaien het huishouden terwijl ze 5 kinderen moeten voeden. Als wij met Judith van Caras Alegres door de wijk lopen mogen we even binnenkijken in de huizen. Het voelt als Winston Gerstanowich die voor de postcode loterij eens even gaat kijken waar het geld heen gaat en dat aan de mensen laat zien. Je stapt even een heel ander huishouden in, van een gezin met 6 kinderen die op 2 2persoons bedden slapen in de woonkamer. De woning zakt aan alle kanten in en de honden en kippen lopen voor je voeten. Wij gaan kijken bij een huis dat deels is weggespoeld en waar een nieuwe deur is geplaatst met behulp van geld uit Nederland. De mensen in het huis lijken niet van slag door hun huiselijk voorkomen. Ze lachen en begroeten ons vriendelijk. Eigenlijk overal in de wijk zien wij lachende gezichten en vrolijk spelende kinderen. De mensen lijken vol levensvreugde te zitten, maar zoals wij van Judith begrijpen zit er achter iedereen een verhaal die droevig stemt. Hierin helpt Caras Alegres de vrouwen en kinderen van Las Rosas. De vrouwen krijgen de kans om zich te scholen en krijgen gezinsbegeleiding. De kinderen krijgen goed en voedzaam te eten en krijgen naschoolse opvang waarin ze additionele dingen leren die ze missen op school.
Wij gaan voor 4 weken iedere werkdag naar Rosas om Caras te helpen met wat dan ook. Monique helpt met het verzorgen van jonge kinderen van 0 tot 2, ze helpt de kinderen van de kleuterklas met het knutselen en tekenen en ze speelt met ze tijdens het speelhalfuur. Koos heeft een andere rol, met de man van Judith, Dirk moet er geklust worden. 
In het kleuterlokaal voor kinderen van 2 tot 4, heeft Dirk eigenhandig een zoldertje met speelhuisje gebouwd. Dirk is een handige kerel en dat bewijst hij door van de een op de andere dag zelf een Ikeakast te hebben gezaagd en gebouwd, compleet met sloten op de deuren. Er wordt met name geschilderd, zodat het gezaag van Dirk een vrolijke kleur krijgt waar de kinderen blij van worden. Volop word er gesmeerd met blauw, groen, oranje en wit. Monique gaat op een gegeven moment ook helpen en Brenda die tijdens het informatie verzamelen van haar opdracht tijd over heeft pakt ook even de kwast vast. Het paradepaardje van Monique wordt het logo van caras dat in het klaslokaal boven de wastafel gemozaikt wordt.
In het kleuterlokaal voor kinderen van 2 tot 4, heeft Dirk eigenhandig een zoldertje met speelhuisje gebouwd. Dirk is een handige kerel en dat bewijst hij door van de een op de andere dag zelf een Ikeakast te hebben gezaagd en gebouwd, compleet met sloten op de deuren. Er wordt met name geschilderd, zodat het gezaag van Dirk een vrolijke kleur krijgt waar de kinderen blij van worden. Volop word er gesmeerd met blauw, groen, oranje en wit. Monique gaat op een gegeven moment ook helpen en Brenda die tijdens het informatie verzamelen van haar opdracht tijd over heeft pakt ook even de kwast vast. Het paradepaardje van Monique wordt het logo van caras dat in het klaslokaal boven de wastafel gemozaikt wordt. Na onze weken hebben wij een voldaan gevoel. We hebben geprobeerd iets bij te dragen en wij hebben gekozen om dat te doen bij Caras Alegres. Door onze schildersactiviteiten kunnen de kinderen nog jarenlang genieten van hun speelhuisje. Wij besluiten Caras nog een laatste zaak mee te geven door geld te doneren voor wat tapijt zodat het huisje en zoldertje nog meer aankleding krijgt. Judith en Drik en de de vrijwilligers daar hebben diepe indruk op ons gemaakt. Wij hebben nu met eigen ogen gezien wat een stichting lokaal kan doen in een wijk. Het gaat met kleine stapjes, maar de resultaten zijn zichtbaar in de gezinnen die zich laten meeslepen door het goede werk van Caras Alegres.
Gezelligheid
Het is gezellig in Xela, al snel hebben we onze plek gevonden. We halen groente en fruit op de markt tegenover ons, we eten pannenkoeken met het huis en andere mensen die zijn komen aanwaaien.
We bezoeken Lake Chicabal, een wandeling van een klein dagje, waarbij we een kratermeer gaan bezoeken. Dit is een niet geheel ingewikkelde wandeling, waarbij we alleen even uitgetest worden als we de krater weer uitklimmen. 610 treden later kunnen we weer genieten van het uitzicht op de vulkaan Santa Maria en de actieve kleine vulkaan Santiaguito. Af en toe laat hij nog even zien dat wel degelijk nog actief is en met een gebulder spuit hij dikke rookwolken uit zijn kanaaltje. De Santa Maria wordt ook door ons beklommen en ‘s ochtends vroeg zijn we al op pad om de wandeling van 4 uur omhoog te maken. Het is een redelijke pittige wandeling omhoog, maar een mooie. We lopen door de bossen over bevroren kringelpaadjes omhoog en af en toe maken de bomen even een gaatje voor ons zodat we kunnen genieten van het verre weide uitzicht. We hebben een echt Nederlands blok tegenover onze gids want hij is in de minderheid met zijn nationaliteit. 5 Nederlanders vergezellen hem en zijn hulpgids. Bovenaan gekomen genieten we van het uitzicht dat ons geboden wordt.
We kijken op de kleine vulkaan die ook nog even besluit om rook te spuwen en we hebben een schitterend uitzicht op Xela als de mist is weggetrokken. Als we weer naar beneden hobbelen merken we dat de zon ervoor zorgt dat de bevroren paden op de weg naar boven veranderd zijn in glibberige paden en iedereen moet er aan geloven. Kontschuivers. Brenda is de eerste na haar opmerking dat het best goed gaat. Monique volgt al snel en Koos glijdt onderuit waarbij Monique meegesleurd wordt. De gids kan ook niet achterblijven en al snel lopen we gezamenlijk ingesmeerd met modder op de kont vrolijk verder. Het kan ons niet deren, in tegenstelling tot de andere Nederlandse dame die ook mee was. Zij zit een beetje vast in de angst van het naar beneden lopen. Als wij beneden zijn aangekomen bij de auto, besluiten we dan ook maar niet te wachten op de andere Nederlanders en de tweede gids. Onze gids kan makkelijk een paar keer heen en weer rijden voordat de anderen binnen zijn. Het motto samen uit samen thuis gaat hier dan ook maar voor de 50% op.
Ook maken we een wandeling naar het uitkijkpunt El Baul in Xela. Bij dit punt kunnen we over een mooi Quetzaltenango uitkijken en het uitkijkpunt is makkelijk te bewandelen. Wij besluiten ongewild de lange route te lopen omdat we het bordje gemist hebben dat ons de korte route moest wijzen. Beetje jammer, maar niet getreurd. Het is een mooie wandeling. We begroeten een man die 3 meter hoog onverklaarbaar in een boom zit en we lopen om de berg heen door de wolken die de achterklant bedekken. Na het genieten van het uitzicht gaan we snel naar beneden via de korte route om te genieten van een warme chocolademelk met ijs.
Ook gaan we naar Xocomil. Als tip gekregen van Dirk en Judith en geen seconde spijt van. Een van de leukste dagen in Xela. Xela bevind zich op 2333 meter en kan het best koud maken. We gaan even wat lager naar de zon, om ons te vermaken in een waterglijbanenpretpark. Het is een fantastisch waterpretpark. Xocomil heeft een tiental glijbanen en de een doe je met een rubberband, de ander met een matje en sommige gewoon solo. We springen als blije kinderen in het rond van enthousiasme en iedere glijbaan wordt meerdere keren overwonnen. De leukste is wel eentje in het pikkedonker waar je vethard door de baan schiet op de rubberbandje.
Overige uitstapjes die we in Xela doen zijn een lokale markt in Chichicastenango waar wij een schitterend gekleurd kleed op de kop tikken en overige gekleurde prullaria. We bezoeken Almelonga, waar we kennis maken met een agrarisch dorpje en we zien hele gezinnen op het land werken. We gaan een weekendje weg uit Xela naar Lake Atilan. We verblijven in San Pedro aan het meer van Atilan en hier beseffen we dat wij enigszins verwend raken. Van het meer dat tussen de vulkanen ligt raken wij niet meer onder de indruk en vervroegd komen we terug naar Casa Latina.
In Xela hebben we salsales. De dans waarop iedereen hier leeft en danst. Salsa overheerst in de kroegen en omdat wij de tijd hebben en we hebben de ervaring met 1 cursus in Nederland besluiten wij de stoute dansschoenen maar eens aan te trekken.
Wij hebben les van Maria, een moeder van een paar stoer dansende salsakinderen. Zij is leuk in lesgeven en in persoon. Een vrolijke mevrouw die met de volle borsten vooruit en aanwezig ons allerlei danspasjes probeert te leren. Wij beleven hier superveel lol aan. Iedere les van de tien lessen, leren we 4 moves en al snel hebben we zelfs James the HouseHobo met zijn bek vol tanden staan na een showtje. Wij hebben echt het gevoel dat we aan het salsadansen zijn. Naast de Spaanse le, naast het vrijwilligerswerk, oefenen wij braaf de danspasjes want anders houden we het niet bij. Al snel hebben wij het drukker dan dat we het ooit thuis gehad hebben. Na de 5 weken in Xela zijn wij blij en opgelucht dat we uit de stress die we ons zelf hebben opgelegd, gedag moeten zeggen. Met een tas vol leuke Xela herinneringen, leuke mensen ontmoet te hebben gaan wij door met reizen. Reizen waar we goed in zijn en wat we leuk vinden. We gaan naar ons laatste stopjes in Guatemala, Rio Dulce en Livingstone om vervolgens op weg te gaan naar Honduras.
Rio Dulce en Livingstone
Via een tussenstop in het door ons eerder aangedane Antigua gaan wij naar Rio Dulce. Een plek aan de rivier waar wij een schattig bedje gaan vinden. Rio Dulce kenmerkt zicht door de vele zeiljachten van de rijke varenden der aarde, die hun Caribische tocht aan het maken zijn langs deze kust. Wij verblijven twee nachtjes tussen de rijke Amerikanen en we kletsen wat met wat Nederlanders die een stichting hebben in Guatemala om watervoorziening voor de mensen te regelen. We gaan met een kayak naar een oud fort en we hangen in de hangmat. Eventjes boven onze stand en snel gaan we door naar Livingstone. Livingstone is een apart plaatsje in Guatemala, net als Belize wonen hier met name negers die de afstammelingen van de slaven zijn. Met een eerder gehoorde Ya Man, worden we hier welkom geheten. Met een echte Bob Marley lookalike gaan wij naar ons klein hostelletje. We gaan slapen bij een Brit, die zo uit een Hooligan pub uit London lijkt te zijn gestapt. Ook hier genieten we van de rust en van de communual meals. We bezoeken een droog gevallen waterval en we gaan naar playa blanca, een bijna bountystrand, om bij te kleuren. We snuiven een beetje de Carribean Vibe op en nemen definitief afscheid van Guatemala. Het is tijd voor een volgend land op ons lijstje, Honduras.