Laos

14 aug 2010 tot 20 aug 2010

De Mekong
 
Vanuit Chiang Khong Thailand beginnen we aan een trip die ons over de Mekong naar Laos brengt. De eindbestemming van de boottrip is Luang Prabang, waar we twee dagen over zullen doen om deze te bereiken. Veel hebben we gehoord over de bootreis. Je zit op houten bankjes voor zeven uur per dag en dat twee dagen, dus dat gaat vierkante billen gaan betekenen. We hebben een zogeheten slow boat, er is ook een fast boat, die er inderdaad aanzienlijk faster over doet, maar er wordt ons door zeker 4 afzonderlijke figuren afgeraden deze te nemen. Er gebeuren veel ongelukken met deze boot, omdat de bestuurder nogal eens een drankje lust en het water van de rivier te laag kan staan waardoor een onschuldige steen in het water een “Iceberg ahead” effect kan hebben op de boot, waardoor deze met een dubbele schroef en een salto achterover weer het water raakt.

Hoewel het voor ons eigenlijk al niet een optie was, gaan we deze ook zeker niet nemen. We zijn in Laos PDR, waar PDR staat voor Please Don’t Rush. Hier gaan we ons dan ook maar aan houden en we zijn wereldreizigers, geen vakantiegangers.

Allereerst gaan we met een klein pontje naar de overkant, de Mekong over, we zijn in Laos! Als we de formaliteiten hebben gehad worden we met 10 man in een open busje gezet om ons een stukje terug de Mekong op, op de boot te zetten. De boten zijn bedoeld voor 70 man, maar zoals we al vaker hebben gemerkt is een getal ook vaak maar een getal. Als er 70 op kunnen dan passen er vast ook wel 100 op. De boot is in een mum van tijd gevuld met 90 toeristen en 20 locals. Het aan boord hebben van locals is vaak een nadeel en dat zorgt ervoor dat je vaak heel lang over een reis doet in plaats van alleen toeristen. Onderweg moeten we dan ook geregeld aan de kant om iemand aan of van boord te laten. De bankjes vallen mee. Na een uur voel je niet meer het hout van het bankje. Het is zelfs zachter zonder kussen van 2cm dan met.Wij varen met de stroom mee van de Mekong. Onderweg komen we langs kleine dorpjes, we zien vissers, we zien waterbuffels, we zien bomen en we zien bergjes. Het is een schitterend uitzicht langs de Mekong.
 
alt
Na een uurtje of drie stoppen we ergens aan de kant en voordat we het door hebben rennen er zeven kinderen de boot op, die al schreeuwend cola, bier en chips proberen te verkopen. Best schattig en triest tegelijk. Als een meisje van zeven je iets vraagt kan je toch moeilijk weigeren. Maar goed we hebben besloten om tijdens onze reis niet van kinderen te kopen, dus deze keer ook niet. De kinderen zijn al wel bekwaam in het onderhandelen. Een tourist is druk aan het onderhandelen met een jongen van 9 over wat een Tiger biertje moet kosten. Ze weten in ieder geval wel wat marge is. Na zeven uur varen zijn we bij de eerste tussenstop beland Pak Beng, hier zullen we overnachten om de volgende dag aan te komen in Luang Prabang.
 
De tweede dag zijn we gewend aan de houten bankjes dus we zijn er klaar voor als we naar de boot lopen. Maar we hebben mazzel. We zitten op een andere boot en deze heeft voorin acht stoelen staan die rechtstreeks uit een BrengBus gehaald zijn. Die zijn voor ons! Samen met 4 spanjaarden gaan we extra breed zitten zodat we met zn zessen ons over 8 zachte stoelen kunnen verspreiden. Het is hard in de wereld van wereldreiziger, we hebben inmiddels geleerd dat je eigen positie in een transportmiddel tot op het bot verdedigd moet worden. Je been verzetten is levensgevaarlijk, je kan maar zo je beenruimte kwijt zijn, door iemand anders die een gaatje ziet. Wij hebben dan ook geen medelijden als wij al de andere reizigers op de houten bankjes plaats zien nemen. Hadden ze maar net als ons een half uur te vroeg op de boot moeten gaan zitten.
 
Luang Prabang
 
In Luang Prabang gaan wij in tegenstelling tot alle andere toeristen lopend naar de stad. Voordat we ergens aankomen zoeken we altijd even uit waar we aankomen en of er dan vervolgtransport nodig is. Wij trappen niet in de voorstellen van alle chauffeurs, maar we gaan lekker een stukje lopen. Na 100 meter vinden we al een eerste guesthouse. Deze keer zijn we vroeg om een goede keus te maken en uit meerdere opties te kiezen. We vragen naar de prijs van een kamer, als deze in onze richting ligt dan vragen of we hem mogen zien, we ruiken aan de kussens, we tellen de haartjes op het bed, de badkamer word geïnspecteerd en bij een goed kwaliteitsrapport vragen we om een lagere prijs. In Laos gaan we niet meer betalen dan 7 euro hebben we besloten. Bij het 4e guesthouse vinden we er eentje die voldoet aan al onze eisen. We hebben er zelfs een gevonden waar we nog een logee zouden kunnen uitnodigen. Het is een driepersoonskamer!
 
In Luang Prabang gaan we allereerst een visum regelen voor Vietnam. Er is een consulaat waar we het paspoort over drie dagen weer op kunnen halen. In Luang Prabang lopen we wat rond en het is een leuk gezellig klein stadje. Meer een dorpje eigenlijk met leuke pittoreske huizen in een Franse stijl. Ze hebben allerlei leuke kleurtjes en houten luifeltjes. Ook is leuk te zien dat er hier en daar wat huizen gebouwd worden zodat we alle stadia van het huis voorbij zien komen. Van Kavel tot Kasteel. Andere kenmerken van Frankrijk zien we ook in de pain, in Luang Prabang kunnen we genieten van een lekker stokbroodje. Een broodje Lao style word iedere dag gegeten. Een stokbroodje met onder andere komkommer, kip, tomaat, sla, tofu, ui met daarover Chili saus is heerlijk. We zijn inmiddels nog niet helemaal gewend aan het hete eten. De chilisaus is 2x scherp. Bij het eten is wel het lekkerst. De andere keer wat minder.
We genieten van de marktjes die eigenlijk allemaal hetzelfde verkopen. Een typische aziatische souvenirsmarkt heeft de eigenschap dat er een aantal producten te koop zijn die bij tientallen andere stalletjes ook te vinden zijn. Voordeel is wel dat je als je iets leuks ziet je altijd bij een volgend kraampje kan proberen het goedkoper te halen. En een ander voordeel is dat als je geen tijd genoeg hebt om de hele markt te zien je bijna zeker weet dat je weinig gemist hebt. Maar het is altijd leuk om langs alle kraampjes te lopen.
 
’s Ochtends zijn we een keer heel erg vroeg uit de veren. We gaan kijken hoe mensen rijst gaan geven aan monniken om zes uur in de morgen. Dit is een ritueel dat ze in Luang Prabang al jaren doen, de mensen die iets kunnen missen geven eten aan de honderden monniken die Luang Prabang rijk is. Dit doen ze op een dienstbare manier. Aangezien dit redelijk uniek is en een grappig gezicht is, staat het nu in alle brochures als een toeristische attractie. Wij gaan dit dus ook maar even bekijken. Om vijf uur zetten we de wekker en gaan we op zoek. Omdat we te vroeg in de stad zijn, verraad niets waar we precies moeten zijn. Dan maar ergens aan de straat gaan zitten en dan komt het vast wel goed. Tegen 5 minuten voor zes, komen de eerste mensen met mandjes rijst er aan en gaan tegenover ons aan de straat zitten. Een paar minuten later komt een polonaise van monniken aan en iedereen krijgt een korreltje rijst. Om de paar minuten komt er een volgende groep monniken aan vanuit een andere tempel en het spel herhaalt zich. Tegen zeven uur kruipen wij ons mandje weer lekker in.
alt
 
Nong Khiaw
 
Vanuit Luang Prabang besluiten we via het noorden naar Vietnam te reizen. We gaan niet naar de hoofdstad verder in het zuiden, maar pakken de bus naar Nong Khiaw. We weten hier eigenlijk weinig van maar we zien wel, we lezen hier een daar een verhaaltje dat er een hostel is dus dat komt wel goed. De bus bestaat deze keer uit een open busje met een voorcabine, hierin zitten de chauffeur en zijn kaartjesverkoper. Achterin op de wagen zitten wij met 8 andere mensen. Dit zal wel weer een leuk ritje worden. Het is toch echt steeds weer even wennen aan het reizen met Locals. Er stapt iemand uit, er komt iemand bij. We stoppen om onduidelijke redenen, we halen vrachtwagens in voor bochten, we toeteren het andere verkeer aan de kant en 4 uur later zijn we op de bestemming.
 
In Nong Khiaw aangekomen zoeken we een leuk guesthouse uit aan de rivier de Nam Ou. We zitten in een prachtige vallei aan de rivier in een klein dorpje. Er loopt een grote brug over de rivier en aan de andere kant ligt ook weer een dorpje. Het is hier lekker rustiek tussen de bergen en we weten het, hier blijven we een aantal nachtjes om even lekker bij te komen en uit te rusten. Hier kunnen we goed bepalen wat we willen gaan doen de komende paar dagen, waar gaan we heen en hoe lang blijven we daar. Het is hier zo rustig en zo weinig ruis dat de Wifi van het restaurant aan de overkant een prima bereik geeft op 300 meter. In Nong Khiaw hebben we een stuk gelopen om ook de wandelschoenen maar eens een ander luchtje te gunnen dan die van onze backpack. We lopen naar een grottenstelsel waar mensen in de oorlog verbleven om te ontsnappen aan de bommen die de Amerikanen lieten vallen op Laos. We zijn de enige hier en we storen iemand in zijn slaap die van ons wat geld moet hebben dat als entreefee fungeert. Na een lekkere wandeling nemen een verdiend ijsje en we genieten nog even van de omgeving.
 
alt
 
De volgende dag maken we ons klaar voor een boottripje naar Muang Khua. Over de Nam Ou varen we naar dit dorpje om onze weg naar Vietnam te zoeken. We regelen een boot die ons gaat brengen. Hiervoor gaan we naar een klein steigertje waar iemand kaartjes verkoopt. Daar aangekomen komen we tot de ontdekking dat de prijzen met 50% gestegen zijn. Als motivatie geeft de kaartjesverkoper aan dat wij de enige mensen zijn die naar Muang Khua moeten. Wij gaan in ieder geval niet de hoofdprijs betalen, dus we gaan maar even goed kletsen met deze meneer. Uiteindelijk betalen wij de prijs die we ervoor hadden bedacht en we gaan aan boord. Terwijl we naar het bootje lopen, komen er een aantal locals in actie, ze spurten ons voorbij en stappen aan boord in ons gecharterd bootje. “Wij waren toch de enige?”, De tamtam is waarschijnlijk het dorp rond gegaan. Er zijn weer blanken die een hele boot hebben afgekocht! Wie wil er voor een prikkie naar Muang Khua?! Met zijn tienen vertrekken we, onderweg stappen uiteindelijk de locals een voor een uit. Zijn we eindelijk toch alleen, de laatste 30 minuten althans. In Mong Khua slapen we een kort nachtje want om half vijf ’s ochtends moeten we alweer een bus pakken naar Vietnam.