Mexico
26 nov 2010 tm 14 dec 2010
Mexico city
Na een lange vlucht die we redelijk goed doorkomen, onder andere 13 afleveringen van Californication worden bekeken, komen we eerst aan in Los Angeles. We mogen ons even vergapen aan de veel te grote auto’s en veel te grote mensen en we mogen ons heerlijk neerploffen op een matras van 50 centimeter dik, in een typisch amerikaans motel. Na een heerlijk nachtje in een rare tijdszone, we zijn inmiddels 10 uur terug in de tijd gegaan, nemen we een veel te grote taxi naar het vliegveld. Met onze zakken vol met cinemon rolls, uit het all-you-can-put-in-your-pocket ontbijt nemen we vol goede moed het vliegtuig naar Mexico City, alwaar we een voor ons compleet nieuw continent gaan zien. We zullen beginnen in een van de grootste steden van de wereld met een reputatie waar wij tegen zeggen, pas op in die grote stad.
Met het gevoel dat we in een grote criminele drugsbende scene terechtkomen in Mexico City stappen wij de metro in op zoek naar ons hotel in het centrum. In de metro is het even passen en meten in de drukke coupe met onze tassen op de rug, zeker met het omdraaien, maar het valt allemaal reuze mee. In de metro worden we aangesproken door Elvis. Elvis werkt bij Avis rental cars en helpt ons met het zoeken naar de juiste metro om in het centrum te komen. Een beetje argwanend praten we met Elvis, want dit is toch een gevaarlijke stad? Elvis vertelt ons zijn levens verhaal. Monique is haar stem kwijt dus Koos word naar voren geschoven om Elvis te peilen. Vooralsnog positief. Hij loopt vervolgens met ons mee naar waar we moeten overstappen, wijst ons de weg en belt zijn vrouw dat hij wat later thuis zal zijn, want hij wil ons eerst even de weg wijzen. Met een ferme handdruk nemen we afscheid van Elvis en bedanken hem voor het feit dat hij de sfeer van Mexico City voor ons heeft geopend. Een leuke vriendelijk stad, in tegenstelling tot de verhalen.
In Mexico City genieten we van de rust. In tegenstelling tot Azië toeteren de auto's hier niet hun weg door de stad, maar rijden ze rustig en beheerst. Het is als een zacht lentebriesje voor onze uitgetoeterde oren. Wat een heerlijke stad en de vriendelijke mensen. Mexico City is een mooie stad en we genieten van de gebouwen die we om ons heen zien. Veel kerken en veel koloniale gebouwen. In India waren we al gewend geraakt aan het feit dat we filmsterren waren, maar in Mexico lijkt het zich door te zetten. De kinderen van de school hebben met Engels een opdracht gekregen om hun Engels te oefenen op toeristen en dat te filmen. En zo geschiedde. Wij worden in een paar dagen 5 keer gevraagd of we willen meewerken. De kinderen lezen hun vragen van een briefje en iedere keer geven wij vrolijk antwoord. Persoonlijk denken wij dat wij in een les straks meerdere keren voorbij zijn gekomen.
Het katholieke geloof is zeer nadrukkelijk aanwezig in Mexico City. In de stad zien we allerlei semi-gangsters lopen met een beeld van Judas. Het is hier vandaag San judas dag, beschermheiligen van de kanslozen, die Judas vandaag vereren. In Mexico bezoeken we veel grote en indrukwekkende kerken. Ook bezoeken we een hele grote, de Basilica de Guadelupe, een van de meest heilige plekken in Centraal Amerika voor de katholieken. Na een dagje of wat, zijn we redelijk gewend aan de omslag van geloof op straat, maar de rust blijft een heerlijk gevoel. Mexico City heeft een goede toon gezet voor onze trip door Centraal Amerika.
In Mexico City maken we voor het eerst kennis met busvervoer in Mexico. Ook dit is weer een hele nieuwe belevenis. We zitten in een vertrekhal, nog groter dan Schiphol, wachtend op onze bus. De bagage moeten we ook afgeven en na een tijdje wachten mogen we in onze ADO bus gaan stappen. Een heerlijk relaxte touringcar die ons na de volgend stad gaat brengen. Ook weer na Azië is het weer heerlijk om gewoon te kunnen reizen in een goede touringcar. Vooralsnog kan het niet meer stuk!
Puebla
Na een leuke busrit langs cactusberglandschappen komen we aan in Puebla. We vinden een superleuk hostelletje, compleet met Frans balkon en hoge ramen en deuren. We bevinden ons in een koloniaal gebouw met binnenplaats, alwaar ze de kerstversiering aan het ophangen zijn. Puebla is een leuk stadje. Waar we later achter komen is dat het een typisch Mexicaans stadje is. Een groot centraal plein, met boompjes en bankjes. Daaromheen mooie gebouwen, restaurants, gemeentehuis en veelal een kerk. De straten eromheen liggen mooi in blokvorm eromheen en hebben ook een koloniaal uiterlijk, compleet met rode, blauwe gele en groene huizen. Een leuk sfeertje geeft dat. In Puebla bezoeken we ook weer veel kerken, die schitterend in detail zijn afgewerkt en een bepaalde heilige eren. En we vieren de verjaardag van Monique hier in Puebla, een schitterende locatie voor dat festijn. In Puebla begrijpen we steeds meer het verschil tussen alle maisvarianten die ze her en der op de kaart hebben staan. Van fajitas tot tacos. We proberen veel en de bonenprut wordt steeds meer gewaardeerd.
Oaxaca
In Oaxaca merken we dat het stadje veel op de vorige lijkt, maar het verveelt nog niet. Ook hier weer schitterende koloniale gebouwen en mooi gedecoreerde kerken. We merken wel dat de beelden in de kerken een rare indruk op ons maken. De meeste beelden zijn van een lijdende christus of andere zielig kijkende heiligen. Niet erg vrolijk allemaal. Het boeddhisme en Hindoeïsme heeft ook rare beelden, maar daar heb je nog een soort Efteling gevoel bij. De beelden in de Katholieke kerk laten zien dat we niet allemaal zonder zonden zijn!
San Cristobal de las Casas
In onze stedentrip door de streken Yucathan en Chiapas in Mexico is San Cristobal de las Casas ook een leuke. Alleen al vanwege de naam doet de stad gezellig aan. Ook hier weer een Zocala, centraal plein en ook hier weer mooie gebouwen en kerken. Sommige kerken lijken wel versierd alsof ze onderdeel van de bruidstaart zijn. Je hebt gele en blauwe kerken die dan heel mooi met witte 
pleisterwerk zijn versierd. In San Cristobal zijn wij getuige van een heuse speelfilm die er word opgenomen. Het centrale plein word door de fimcrew in beslag genomen en met een echte “quiet please” worden wij gemaand om eventjes stil te zijn voor de opnames. Als echte groupies werken wij hier aan mee en verder hopen wij bekende acteurs tegen te komen in dit Hollywoodspektakel in dit pittoresque dorpje. Helaas herkennen we niemand en ook worden we niet gevraagd om een gastrol te spelen. In San Cristobal komen we ook leuke typische vrouwtjes in klederdracht tegen die ons allerlei spulletjes proberen te verkopen. Wel grappig om te zien dat deze vrouwtjes veel gelijkenissen vertonen met andere inheemse volkeren die wij in Azië gezien hebben. Kleine potige vrouwen met drie kinderen om zich heen en gekleed in kleurige gewaden. Een leuk plaatje. We lopen over de markt alwaar we al snel worden omgeven door varkenskoppen en levende kippen aan een bosje. Monique ervaart het nadeel van het hebben van lekkere billetjes, want die worden op deze markt stiekum beknepen door iemand die niet meer te achterhalen was. Verder genieten we van de kerstsferen die zich kenbaar maakt in San Cristobal. Kerststalletjes en kerstversiering overal. Heel gezellig om bij zomerdag in de kerstsferen te komen.
pleisterwerk zijn versierd. In San Cristobal zijn wij getuige van een heuse speelfilm die er word opgenomen. Het centrale plein word door de fimcrew in beslag genomen en met een echte “quiet please” worden wij gemaand om eventjes stil te zijn voor de opnames. Als echte groupies werken wij hier aan mee en verder hopen wij bekende acteurs tegen te komen in dit Hollywoodspektakel in dit pittoresque dorpje. Helaas herkennen we niemand en ook worden we niet gevraagd om een gastrol te spelen. In San Cristobal komen we ook leuke typische vrouwtjes in klederdracht tegen die ons allerlei spulletjes proberen te verkopen. Wel grappig om te zien dat deze vrouwtjes veel gelijkenissen vertonen met andere inheemse volkeren die wij in Azië gezien hebben. Kleine potige vrouwen met drie kinderen om zich heen en gekleed in kleurige gewaden. Een leuk plaatje. We lopen over de markt alwaar we al snel worden omgeven door varkenskoppen en levende kippen aan een bosje. Monique ervaart het nadeel van het hebben van lekkere billetjes, want die worden op deze markt stiekum beknepen door iemand die niet meer te achterhalen was. Verder genieten we van de kerstsferen die zich kenbaar maakt in San Cristobal. Kerststalletjes en kerstversiering overal. Heel gezellig om bij zomerdag in de kerstsferen te komen. Palenque
Palenque is weer een dorp op zich. Ook Palenque heeft een Parque Central of zocalo genoemd, maar heeft een ander sfeertje. Iets minder dan de andere, maar we zijn hier niet gekomen om de sfeer te snuiven van het dorp. We zijn hier gekomen om de Maya Ruines te bekijken van Palenque. Onze eerste die we gaan zien. Het blijkt een leuke trip. We gaan met het busje heen en al snel hebben we het juiste pad gevonden naar de ruines. Het eerste beeld op een echte Maya Ruine blijft toch speciaal. Tuurlijk kennen we het beeld van de ruines, maar toch. Het blijft een beetje als voor het eerst de Eifeltoren met eigen ogen bewonderen. De Ruines liggen her en der verspreid over het terrein en ligt verder heel mooi verscholen in de bossen. We lezen de bordjes erbij en ieder gebouw heeft zijn eigen functie gehad. De maya’s waren leuke gasten en knap met stenen op elkaar leggen. Ooit heer en meester over het hele gebied, maar door onverklaarbare reden is hun imperium ingestort en de komst van de Spanjaarden heeft het nog ietsjes versterkt. Eigenlijk het enige wat we nog van de Maya’s zien zijn de ruines en de mensen die met grote neuzen door Mexico wandelen met als Maya-afstammeling in hun paspoort. Tijdens het lopen door het park en semi-oerwoud horen we op een gegeven moment een gebrul dat wij niet thuis kunnen brengen. Heel diep en zwaar gebrom, alsof er een hond van 30 meter hoog staat te blaffen. We leren dat dit de brulapen moeten zijn, die het park ook bewonen en met hun gebrul willen laten zien dat zij er de baas zijn.
Terug gaan we maar lopen, van de ruines naar Palenque is het maar 5 kilometers, dus prima te doen met Monique op de Perry Sport Wandelschoenen en Koos op de Perry Sport All Stars. Maar ja als je dan vervolgens 2 uur aan het lopen bent, moet je toch concluderen dat we de kilometrage van de trip verkeerd hebben gehoord. Ook is het een terechte conclusie dat je met All Stars wel blaren kan lopen.
Merida
Merida is het vierde dorpje dat we zien met het karakteristieke uiterlijk van het plein en koloniale stijl van huizen. Dit plaatsje verveeld ook niet, want we bezoeken een heel mooi museum in het gemeentehuis, we bezoeken een heel erg leuk Mercado de Artisans, alwaar we schitterende, veel te duur voor ons, maya kalenders, maya maskers en hangmatten zien. In Merida hebben we ook het verschil gemerkt tussen winkellokkers in Azie en Centraal Amerika. In Azie wordt je naar een winkel geschreeuwd of ingetrokken, In Centraal Amerika komen ze rustig naast je zitten op een bankje, beginnen een klein gesprekje van wie ben je en wat doe je hier. Vervolgens melden ze dat er verderop nog een heel leuk winkeltje zit om eens te gaan kijken en daarna lopen ze weg zonder om te kijken en zonder te kijken of je überhaupt wel heen gaat. Het knappe aan deze techniek is dat het redelijk goed werkt en dat je het pas door hebt na de tweede keer dat zo'n gesprek is gevoerd is. Petje Af!
Chichen Itza
Bekend als een van de zeven nieuwe wereldwonderen en later bij ons bekend als Amerikaans busparkeerattractie. De toeristen worden vanuit de badplaats Cancun ingereden met bussen en bussen tegelijk en over het terrein zie je grote groepen Amerikanen, veelal met polsbandje van het resort en in zwemkleding, lopen achter een gids aan. Maar goed, aangezien het toch een wereldwonder betreft, is het natuurlijk een tripje waard. Gelukkig kunnen we onderweg van Merida naar onze volgende bestemming Tulum even de bus uitstappen om het wonder te gaan aanschouwen. Met Palenque in ons achterhoofd, kijken we verbaasd naar alle Amerikanen die wij aan de kant moeten duwen bij de ingang. We lopen het terrein op en het ligt er mooi bij. De ruines zien eruit alsof ze gisteren zijn opgeleverd door de Mayase bouwondernening en het pad langs de ruines ligt er mooi bij.
Het is indrukwekkend omdat het groot is, maar gelijk ook, nog steeds met Palenque in het achterhoofd, teleurstellend, omdat niets erop lijkt dat het heel erg oud is wat hier staat. Ene kant goed voor het behoud, andere kant iets minder, want de charme gaat er een beetje van af. In Palenque kan je hier en daar nog een ruine beklimmen, maar in Chichen Itza gaat dat niet lukken. Ook hiervoor geld, goed voor het behoud, maar de charme gaat er wel een beetje van af. We rennen langs de ruines om snel weer een ADO bus te pakken naar Tulum. Een badplaats, waar we weer een beetje kunnen werken aan onze bruine vakantiekleur.
Tulum
In Tulum komen we in een hostel terecht waar we sinds lange tijd weer eens gaan koken. Er is een keuken en er is een mooie grote supermarkt in de buurt, dus niets houdt ons tegen. Tijdens het reizen zijn we iedere dag uit eten geweest. Ene keer op straat eten, andere keer in een restaurant en we merken dat het na 5 maanden heerlijk is om weer eens zelf het gaspitje te mogen bedienen. We maken Pasta, salades en eigen Hamburgers en we genieten volop van onze eigen brouwsels. In Tulum gaan we op onze roze fietsen op zoek naar het strand. We hadden al mensen terug zien komen met wit zand in de schoenen, dus wij waren verheugd. Al snel ruiken en horen we de zee en onze verwachtingen worden meer dan waar gemaakt. Het strand is er geweldig en schiet gelijk naar nummer 1 op ons strandlijstje. We moeten er nog ons handdoekje draperen, maar het aanblik is al meer dan overweldigend. Het is breed, wit zacht zand en de zee heeft kleine golfjes en helder blauw kleurend water. Er is bijna geen kip te vinden en dat verdiend ook bonus punten. Wij gaan ons hier de komende 4 dagen prima vermaken.
In Tulum gaan we ook nog een ruine bezoeken die heel mooi op de rotsen ligt aan zee. Ook hier weer veel Amerikanen in badkleding, maar we hebben onze bril opgezet zodat we er mooi langsheen kunnen kijken. De opmerking dat een dikke Amerikaan wel ons afval zou kunnen opeten wordt opgepikt en gecorrigeerd door een Nederlandse toerist. Weer een les dat we niet overal ongegeneerd Nederlands kunnen spreken. De ruines zijn leuk en hebben inderdaad een schitterende locatie. We worden via een bordje bij de ruines erop gewezen dat het wel raar moet zijn geweest in 1518 voor een Spaans schip dat er langs voer en de torentjes van Tulum heeft gezien. Ook visa versa moet het een raar gezicht zijn geweest voor de Mayas om een schip met Spaanse vlag voor het eerst te zien. We dromen even mee en met de gedachtentijdmachine van Barabas denken wij ook dat het raar moet zijn geweest voor die gasten destijds.
Na een paar dagen zonnen maken we ons op voor ons tweede land in Centraal Amerika. Via Chetumal, een grensplaats in Mexico met Belize, en een reis door Belize hopen we in Guatemala aan te komen alwaar we vrijwilligers werk gaan doen en Spaans gaan leren. We hebben toch maar besloten dit te doen want we hebben gemerkt dat het wel superhandig kan zijn om in ieder geval tot 100 te kunnen tellen in het Spaans.