Bangkok & Koh Tao
1 aug 2010 tot - 8 aug 2010
BANGKOK
Heerlijk gevoel is dat als je de luchthaven uitloopt, op zoek naar vervolgtransport en het overvalt je. Vanuit het weer van Nederland , via de koele en beheerste klimaatomgeving van de luchthaven en het vliegtuig, de hitte inlopend. 32 graden, lekkere hoge luchtvochtigheid en uitlaatgassen van ongeveer 56 wachtende taxis. Het is 3 uur smiddags lokale tijd, Bangkok, Thailand.
Nadat de eerste klamme walm is geaccepteerd, beseffen we het. We zijn op wereldreis!!! Minder dan een etmaal geleden namen we afscheid van familie op Schiphol die totaal gemiddeld 4 uur heen moet rijden voor een ceremonie die misschien een uurtje heeft geduurd. Een afscheid zoals een afscheid hoort te zijn. Kort maar krachtig, een knuffeltje, een traantje, omdraaien, weglopen, nog een keer omkijken, laatste keer zwaaien en dan definitief weg zijn.
Bij aankomst in Bangkok gaan we naar het eerste hotel, dat al vanuit Nederland geboekt is. Na natuurlijk teveel betaald hebben aan de allereerste taxi van de reis, het afdingen en duidelijke afspraken maken over de prijs moeten we goed weer toepassen. Na een kleine powernap zijn we klaar om Bangkok in te gaan, we zitten vlakbij Khao San Road, een backpakkers walhalla in Bangkok. Dat beloofd dus 10% Thais en de rest westers, daar gaan we maar even kijken, we zijn immers ook backpackers. We lopen het hostel uit en worden aangesproken:” Mistel Mistel, can I aks you someting?” Tuurlijk waarom niet, vriendelijke vragen worden vriendelijk beantwoord. “I am owner of building and it is going to quit, the not pay rent, we take our stuff. Microwave, fridge, everyting is mine. I take it away. We clean building. No money for lawyer, we just empty building. You better take your bags and give them. We put them away, and you can sleep here free.” Een oud Thais vrouwtje wijst naar een ander hostel dat naast het hostel zit waar wij zitten. Okay..vreemd. Wij analyseren de zaak even, een oud thais vrouwtje spreekt ons aan en schuin achter haar staan drie mannen, die waarschijnlijk haar knokploeg moet voorstellen, maar ja.... Een thai van 1 meter 60 met een buiktasje komt nou niet heel erg dreigend over. Ze wil dat we de tassen gaan halen en aan haar geven en in een ander hostel gaan slapen. Wij zijn nog niet heel lang op reis, nog geen 24 uur rond gemaakt en hier is de eerste test lijkt het wel. We besluiten om natuurlijk niets te doen en het maar af te wachten, wij gaan eerst in Bangkok wat eten en komen dan wel weer terug beloven wij de vrouw. Met een raar gevoel lopen wij op zoek naar een karretje met Fried Rice op Koh San Road. Als de vrouw de waarheid sprak is er niet veel aan de hand, ze zal dan ons met een goede bedoeling hebben aangesproken, als ze ons wil oplichten dan zijn ze er niet meer en is er ook niets aan de hand. Waarschijnlijk zijn ze dan alweer op zoek naar andere blanken om een poets te bakken.
Als wij terugkomen blijkt dat ze toch de waarheid sprak. Er is politie met 5 man sterk. Er hangt een spandoek bij het gebouw waarop staat dat de eigenaar de huurder een bedrieger noemt en dat wij niets aan deze huurder moeten betalen en zeker daar niet moeten overnachten. De gespannen houding waarmee we terugliepen veranderd gelijk in een sfeer van ramptourist. We maken hier wat mee in Bangkok. De huurder van het hostel stelt ons gerust, “Police here to protect us. No worries” Alles blijkt vervolgens dan een snelle dood te sterven. De politie vertrekt na een half uurtje en het blijft verder stil. Tot de volgende dag als we terugkomen en uitchecken. Dan komt de eigenaar met een idee. Ze heeft besloten om de meterkast los te schroeven van het hostel, die is immers ook van haar en daarmee probeert ze de huurder pijn te doen. Gesteund door een electricien en haar knokploeg begint ze met schroeven. De knokploeg blijkt eigenlijk een filmploeg te zijn. Alles wordt gefilmd en op camera vastgelegd. Wij verlaten een donker hostel, waar de vriezer ook ontdooid wordt, op weg naar een subtropisch eiland. Om zes uur verlaten we Bangkok met een Nachtbus.
Nachtbussen zijn bussen waarin je comfortabel van A naar B word gebracht. Je vertrekt in het begin van de avond, de nacht kan je rustig redelijk gestrekt slapen en ‘s ochtendsvroeg word je wakker op de bestemming. Excuus, Nachtbussen zijn bussen waarin je van A naar D wordt gebracht. Je vertrekt in het begin van de avond, onderweg stop je 8 keer om nog meer mensen op te halen, om te tanken, om te rusten, om onduidelijke redenen. ‘s Nachts word je wakker gehouden door snurkende mannen, koptelefoons met harde muziek, kletsende Fransen en Britse jointdraaiende jongemannen. In het holst van de nacht tegen half drie sta je ergens in de middle of nowhere, alwaar je na een uur wachten op wordt gehaald met een minivan. Die brengt je van B naar C, op punt C mag je weer 2,5 uur wachten, want de boot die je naar D brengt vertrekt om 7 uur. Eindelijk zijn we op het bounty eiland aangekomen. Het heet Koh Tao.
KOH TAO
Koh Tao is een leuk klein eiland in de Golf van Thailand. Hier gaan we heen omdat de lokale Piet P. ons heeft verteld dat aan de zuidelijke westkust het weer niet al te best is en dat aan de de andere kant het weer beter zal zijn. We vinden een leuk hutje aan het strand, op 20 meter afstand ligt het blauwe water en het witte zand op ons te wachten. Het word tijd dat we de bruine huid weer een klein teintje donkerder maken en daarvoor zijn we hier gekomen. Na een vermoeide reis ploffen we neer op het strand. Heerlijk dat witte zand tussen de billetjes!
Koh Tao is berucht voor het halen van je Paddy, het zwemdiploma voor duikers, ook wel Padi genoemd. Het is hier een makkelijke opgave en goedkoop. Vandaar dat het een druk is op het eiland met veel jeugd dat komt om te duiken. Ook is het eiland bekend van de Koh Tao Tattoo, die je krijgt als je een scooter huurt en een ritje gaat maken over het eiland. Wij zien de eerste dag al aardig wat verband rondlopen. Er word hier veel gescooterd, de wegen zijn bergachtig en slecht en de remmen vaak ook. Wij besluiten te gaan snorkelen met onze eigen professionele snorkelbrillen en luchtpijp die wij vorig jaar in Maleisië hebben gekocht. Het is leuk, maar in vergelijking met Maleisie stelt het teleur. Het koraal is niet mooi van kleur en minder divers. Er is veel dood koraal en er zijn weinig verschillende leuke visjes te zien. Heerlijk is het wel een dagje lekker op en in het water zijn om visjes en koraal te bekijken. Alsof je door een zoutzee aquarium in Hoofddorp aan het zwemmen bent. Vanaf nu hebben we voor het eerst een concrete serieuze hobby...Snorkelen.
Op Koh Tao hebben we voor het eerst in het glaasje gekeken. Nog niet heel diep maar toch een eindje. Een bierje kost een eurootje, dus dat kan dan snel gaan. We komen semi-toevallig Rutger tegen, die we al uit Nederland kennen. Hij is al 9 maanden duikinstructeur op Koh Tao. Met hem en andere Hollanders drinken we een biertje en proberen mee te praten in het jargon van de duikers. Dat gaat natuurlijk voor geen meter, maar als snel gaat het weer over lekkere wijven op de cursus, de meiden kletsen over bikini’s en we dansen wat op Eminem. We voelen ons weer even pubers. Doe nog maar een rondje!